Deze sectie omvat de meest gangbare voorbeelden van maturatie en differentiatie stadia van de verschillende cellijnen. Ondanks dat de aanwezigheid van een aantal van deze cellen niet normaal is (zoals bijvoorbeeld blasten of promonocyten), kan men de morfologie zoals hier getoond wel als 'normaal' beschouwen; dysplastische of andere kenmerkende afwijkingen zijn te vinden onder 'Afwijkingen'.

Hoewel er subtiele verschillen kunnen bestaan tussen cellen en hun maturatie stadia zijn er enkele vuistregels toe te passen om de leeftijd van een cel in te kunnen schatten. Denk daarbij aan de structuur en grootte van de kern, de kleur van het cytoplasma en de verhouding tussen kern en cytoplasma.

Jonge cellen hebben een fijnmazige chromatine structuur dat, naarmate de kern matureert, evolueert in een groffer patroon waarbij witte vlekken in de kern te zien zijn. Het daarop volgende stadium is volledige condensatie waarbij de kern samenklontert en uiteindelijk fragmenteert (apoptose).

Bij veel celtypen wordt de kleur van het cytoplasma bleker als de cel uitrijpt. Dit is goed te zien bij bijvoorbeeld neutrofiele granulocyten, erytrocten en monocyten. Lymfocyten zijn hierin een uitzondering, waarbij een uitgerijpte, rustende lymfocyt een schaars maar donkerblauw cytoplasma heeft. Tevens kan cellulaire activiteit het cytoplasma donkerder doen kleuren (bijvoorbeeld plasmacytoide lymfocyten).

Onrijpe cellen hebben een grote kern die een relatief groot deel van de hele cel beslaat. Tijdens de rijping neemt de grootte van de kern af, waardoor meer van het cytoplasma zichtbaar wordt. Ook hier vormen lymfocyten een uitzondering; in het algemeen hebben lymfocyten in rust nauwelijks zichtbaar cytoplasma.